Réflexion No 3 Le 30/06/2024 LA CULTURE - Անդրադարձ թիվ 3 - 30 հունիսի, 2024 թ. ՄՇԱԿՈՒՅԹ

Réflexion No 3 Le 30/06/2024

LA CULTURE

S’il est si complexe de discerner ce qui chez l’homme relève de l’inné ou de l’acquis, c’est qu’il est un composite des deux. Où est la frontière entre ce que l’homme sait « déjà, sans alternative, et ce que l’expérience lui aura transmis ? »


Nombreux sont ceux qui accusent la société civile d’avoir domestiqué l’homme à outrance, au point de lui avoir fait oublier ou renoncer à ses aspirations profondes. Le terme de la civilisation serait-il la perte de l’homme vrai ?


La culture n’a pas tenu ses promesses en développant des pans entiers de l’activité humaine loin d’être essentiels à l’amélioration de l’homme. En se réduisant à l’amélioration de ses conditions de vie, par la science et les arts, l’homme a perdu sa liberté originelle. Rousseau condamne le recul de la vertu au profit de la mollesse du caractère et du goût pour le luxe. « Nous avons des Physiciens, des Géomètres… des Musiciens, des Peintres ; nous n’avons plus de citoyens. »


Pire, nous n’osons plus être ce que nous sommes, sommés de paraître. Nous gaspillons notre temps en activités inutiles, et les inégalités entre hommes croissent.


Si un tuteur contrarie la pousse naturelle d’une plante, il l’oriente de manière à ce qu’elle capte davantage de lumière en poussant droite. La culture tient également le rôle de tuteur envers les impulsions plus ou moins hostiles des hommes. « Il semble, affirme Freud, que toute civilisation doive s’édifier sur la contrainte et le renoncement aux instincts », comme le travail implique un refoulement d’une sexualité libre d’entrave. La culture doit, pour le bien collectif, la maîtrise de la nature et la production de richesse. Le bonheur, relatif, se limite à accepter cet état de fait.


Même imparfait, une civilisation demeure le lieu de la transmission d’un héritage culturel. Rites, signes, codes peuvent paraître superflus à des individus de cultures différentes, mais constituent un repère affectif et identitaire important. Il expriment une empreinte singulière qui nous différencie des autres.


Lévi-Strauss redoutait, dès les années 1970, le recul de ces schémas symboliques inconscients, au profit d’une « monoculture qui s’apprête à produire la civilisation en masse, comme la betterave »…
L’uniformisation de la culture tue le principe même de culture.


Serge Tateossian Le 30/06/2024
Source :
Rousseau - Discours sur les sciences et les arts
Freud - L’Avenir d’une illusion et Malaise dans la civilisation
Claude Lévi-Strauss - Triste Tropiques




Անդրադարձ թիվ 3 30 հունիսի, 2024 թ

ՄՇԱԿՈՒՅԹ

Եթե ​​այդքան բարդ է պարզել, թե ինչն է մարդու մեջ բնածին կամ ձեռքբերովի, դա այն պատճառով է, որ նա երկուսից բաղկացած է: Որտե՞ղ է սահմանը այն բանի միջև, ինչ մարդն արդեն գիտի, առանց այլընտրանքի, և ի՞նչ փորձ է փոխանցել նրան:»


Շատերը քաղաքացիական հասարակությանը մեղադրում են մարդուն չափից դուրս ընտելացնելու մեջ, այն աստիճան, որ ստիպել են նրան մոռանալ կամ հրաժարվել իր ամենախոր նկրտումներից: Արդյո՞ք քաղաքակրթության վերջը կլինի իսկական մարդու կորուստը:


Մշակույթը չի պահել իր խոստումները՝ զարգացնելով մարդկային գործունեության ամբողջ հատվածները, հեռու լինելով մարդկային բարելավման համար էական լինելուց: Կրճատվելով իր կենսապայմանների բարելավմանը, գիտության և արվեստի միջոցով, մարդը կորցրել է իր սկզբնական ազատությունը: Ռուսոն դատապարտում է առաքինության անկումը` հօգուտ բնավորության թուլության և շքեղության ճաշակի: «Մենք ունենք ֆիզիկոսներ, գեոդեզիստներ… երաժիշտներ, նկարիչներ. մենք այլևս քաղաքացիներ չունենք.»


Ավելի վատ, մենք այլևս չենք համարձակվում լինել այն, ինչ կանք, հրամայված է հայտնվել: Մենք վատնում ենք մեր ժամանակը անօգուտ գործերի վրա, իսկ տղամարդկանց միջև անհավասարությունները գնալով ավելանում են:


Եթե ​​ցիցը խանգարում է բույսի բնական աճին, այն ուղղորդում է այն, որպեսզի այն ավելի շատ լույս գրավի՝ ուղիղ աճելով: Մշակույթը նաև պահապանի դեր է խաղում տղամարդկանց քիչ թե շատ թշնամական ազդակների նկատմամբ։ «Թվում է,- պնդում է Ֆրեյդը,- որ ողջ քաղաքակրթությունը պետք է կառուցվի կաշկանդվածության և բնազդներից հրաժարվելու վրա», քանի որ աշխատանքը ենթադրում է անկաշկանդ սեռականության ճնշում: Մշակույթը հավաքական բարօրության համար պետք է տիրապետի բնությանը և հարստություն արտադրի: Հարաբերական երջանկությունը սահմանափակվում է իրերի այս վիճակն ընդունելով:


Նույնիսկ անկատար, քաղաքակրթությունը մնում է մշակութային ժառանգության փոխանցման վայրը: Ծեսերը, նշանները, ծածկագրերը կարող են ավելորդ թվալ տարբեր մշակույթների անհատների համար, բայց հանդիսանում են կարևոր զգացմունքային և ինքնության նշան: Նրանք արտահայտում են յուրահատուկ դրոշմ, որը մեզ տարբերում է մյուսներից։


Լևի-Ստրոսը 1970-ականներից վախենում էր այս անգիտակցական խորհրդանշական օրինաչափությունների անկումից՝ հօգուտ «մենամշակույթի, որը պատրաստվում է զանգվածաբար քաղաքակրթություն առաջացնել, ինչպես բազուկները»։
Մշակույթի ստանդարտացումը սպանում է հենց մշակույթի սկզբունքը։



Սերժ Թաթեոսյան 30.06.2024թ
Աղբյուր.
Ռուսո - Դիսկուրս գիտության և արվեստի մասին
Ֆրեյդ - Պատրանքի և դժգոհությունների ապագան քաղաքակրթության մեջ
Կլոդ Լևի-Ստրոս - Տրիստ Տրոպի

Serge Tateossian Le 30/06/2024