Réflexion no 4 - La Mémoire. (Entre devoir de mémoire et oubli)
Réflexion no 4 - La Mémoire
La faculté de nous remémrer le passé, de le convoquer quand bon nous semble malgré des oublis, nous situe dans un lieu paradoxal:dans le temps, la remémoration nous place en même temps en dehors du temps. Nous pouvons voyager à travers en esprit. La mémoire attesterait-elle une immortalité de l’âme dont nous ferions l’expérience ? Pour autant que la mémoire de nos rêves nocturnes nous fait expérimenter la dissociation de l’esprit et du corps,,,
L’immortalité de l’Homme ?
Si nous nous situons entre un passé et un futur, l’esprit n’est d’aucun temps. En se remémorant, il convoque le passé, en se concentrant il s’applique au présent, et il se tourne vers la réminiscence, questionne les hommes et fait émerger des savoirs qu’ils ignoraient posséder,,,Selon lui, un savoir inconscient est en nous et explique pourquoi l’acte d’apprendre est un ressouvenir d’idées, d’essences pures de toutes choses que notre âme a connues avant notre naissance. Nous avons oublié tout ce que l’âme savait. La mémoire nous aide à retourner à cette omniscience originelle.
https://www.lefigaro.fr/lefigaromagazine/le-genocide-armenien-il-y-a-108-ans-et-demain-20230421
Une mémoire subjective
On ne peut construire ni présent ni avenir ni identité sans se référer au passé. Or rien n’est plus subjectif que la mémoire. Nous refoulons ce qui nous est douloureux et embellissons ce qui nous a rendus heureux. Sélective, la mémoire améliore l’image originale.
Mais l’objectivité de la mémoire est-elle si importante que cela ? Sa sélectivité malgré nous ne fait-elle pas sens pour nous ? La mémoire, défaillante, affective, pourrait bien remettre en cause une conception mécaniste de la lucidité. L’optimisme et la mémoire enjoliveuse, en élargissant notre conception de la vie, ne nous ouvrent-ils pas davantage à la vie ?
André Manoukian
https://tvmag.lefigaro.fr/programme-tv/actu-tele/andre-manoukian-ce-qui-m-interesse-c-est-de-reparer-de-creer-de-l-harmonie-20221129
Entre devoir de mémoire et oubliL’histoire, et ses événements sombres, nous a conduits à les commémorer en hommage à ceux qui y ont perdu la vie et pour tirer des leçons du passé. Cependant, vivre demande aussi la capacité de nous ouvrir à de nouveaux projets. La mémoire ne peut suppléer à la pensée, dont le rôle est aussi de construire l’avenir. « On peut découvrir en soi, et autour de soi, les moyens qui permettent de revenir à la vie et d’aller de l’avant, tout en gardant la mémoire de sa blessure », (Boris Cyrulnik)
L’homme a à se ressouvenir de sa force intérieure, plus forte que le traumatisme pour ne pas, en l’entretenant, finir par se laisser happer par elle.
Serge Tateossian Le 14/07/2024
ե Անդրադարձ թիվ 4 - Հիշողություն
Անցյալը հիշելու, այն կանչելու կարողությունը, երբ ցանկանում ենք, չնայած մոռանալուն, մեզ դնում է պարադոքսալ վայրում՝ ժամանակի մեջ, հիշողությունը մեզ միաժամանակ դնում է ժամանակից դուրս: Մենք կարող ենք հոգով ճանապարհորդել դրա միջով: Արդյո՞ք հիշողությունը կվկայի հոգու անմահության մասին, որը մենք կզգայինք: Որքան էլ մեր գիշերային երազների հիշողությունը մեզ ստիպում է զգալ մտքի և մարմնի տարանջատումը,,,
Մարդու անմահությո՞ւնը։
Եթե մենք անցյալի և ապագայի միջև ենք, ապա միտքը ժամանակ չունի: Հիշելով՝ նա կանչում է անցյալը, կենտրոնանալով՝ դիմում է ներկային և շրջվում դեպի հիշողություն, հարցնում է մարդկանց և դուրս բերում գիտելիք, որը նրանք չգիտեին, որ ունեին,,, ըստ նրա՝ անգիտակցական գիտելիքը մեր մեջ է և բացատրում է. ինչու ուսուցման ակտը գաղափարների, մաքուր էությունների հիշողություն է այն բոլոր բաների, որոնք մեր հոգին գիտեր մինչև մեր ծնունդը: Մենք մոռացել ենք այն ամենը, ինչ գիտեր հոգին։ Հիշողությունն օգնում է մեզ վերադառնալ այս սկզբնական ամենագիտությանը:
Սուբյեկտիվ հիշողություն:
Մենք չենք կարող կառուցել ներկա, ապագա կամ ինքնություն՝ առանց անցյալին անդրադառնալու: Բայց ոչինչ ավելի սուբյեկտիվ չէ, քան հիշողությունը: Մենք ճնշում ենք այն, ինչ ցավալի է մեզ համար և զարդարում այն, ինչը մեզ երջանկացրել է: Ընտրովի, հիշողությունը բարելավում է բնօրինակ պատկերը: Բայց արդյո՞ք իսկապես այդքան կարևոր է հիշողության օբյեկտիվությունը: Արդյո՞ք դրա ակամա ընտրողականությունը մեզ համար իմաստ չունի: Հիշողությունը՝ թերի, աֆեկտիվ, կարող է կասկածի տակ դնել պարզության մեխանիկական պատկերացումը: Մի՞թե լավատեսությունն ու հիշողությունը զարդարելով՝ կյանքի մասին մեր պատկերացումները ընդլայնելով, մեզ ավելի չեն բացում կյանքի համար:
Հիշելու և մոռանալու պարտավորության միջև:
Պատմությունը և նրա մութ իրադարձությունները մեզ ստիպել են ոգեկոչել դրանք՝ հարգանքի տուրք մատուցելու նրանց, ովքեր կորցրել են իրենց կյանքը և դասեր քաղել անցյալից: Այնուամենայնիվ, ապրելը նաև պահանջում է նոր նախագծերի համար բացվելու ունակություն: Հիշողությունը չի կարող փոխարինել մտքին, որի դերը նաև ապագան կառուցելն է։ «Դուք կարող եք բացահայտել ձեր ներսում և ձեր շրջապատում այն միջոցները, որոնք թույլ են տալիս վերադառնալ կյանք և առաջ շարժվել՝ պահպանելով ձեր վնասվածքի հիշողությունը» (Բորիս Կիրուլնիկ)
Մարդը պետք է հիշի իր ներքին ուժը, ավելի ուժեղ, քան տրավման, որպեսզի չպահպանելով այն, վերջիվերջո թույլ չտա իրեն բռնել դրա մեջ:
Serge Tateossian Le 14/07/2024
